Adwent (po łacienie adventus) w dosłownym znaczeniu oznacza „przyjście“. W przeszłości był to okres postu ścisłego i zakazu hucznych zabaw, tańca i śpiewów. Okres adwentu był okresem przygotowania do Świąt Bożego Narodzenia i od XI wieku ustalono go na ostatnie 4 tygodnie przed Wigilią.
Z przedświątecznym czasem związane są tajemnicze postaci o ukrytej symbolice. Barbórki chodziły w wieczór przed św. Barbarą (04.12.). Grzeczne dzieci Barbórek się nie bały, na łobuzów Barbórki miały przygotowane rózgi. Św. Mikołaj według dawnych ludowych wierzeń co roku w przeddzień swojego święta (05.12.) zstępuje z nieba na ziemię, w towarzystwie czarta oraz anioła chodzi po domach, odwiedza dzieci i rozdaje im prezenty. Łucję (13.12.) wspomina się głównie w związku z przędzeniem lnu. W dzień jej święta obowiązywał ścisły zakaz przędzenia. Ludzie wierzyli, że prządce, która nie przestrzegałaby się tego zakazu, napełni Łucja kominem pokój pustymi wrzecionami. Oprócz Barbórek, Łucji i Mikołaja w czasie adwentu można spotkać także inne maski. Ambroż (07.12.) wabił dzieci na porozrzucane słodycze a następnie przeganiał ich miotłą wokół kościoła. W dzień św. Katarzyny (25.11.) nie wolno było pracować ze wszystkim, co posiadało koło, o północy przed św. Andrzejem (30.11.) dziewczyny starały się dowiedzieć, czy w przyszłym roku wyjdą za mąż czy też nie. W Wigilię rodzice straszyli dzieci przybyciem Perchty. Ta kontrolowała, czy wszyscy poszczą, w ręku trzymała miotłę i drewniany nóż, którym sugerowała rozprucie brzucha tym, którzy nie przestrzegaliby postu. Odrażająca wizja, nie prawdaż?
Marie Kulinkovská
foto © www.pexels.com
Nesouhlas se zpracováním Vašich osobních údajů byl zaznamenán.
Váš záznam bude z databáze Vydavatelstvím KAM po Česku s.r.o. vymazán neprodleně, nejpozději však v zákonné lhůtě.
